Dikkat çekilen bu duygunun ağına düşüp zeminsizlik anksiyetesiyle baş başa kalmamak için insanın aynı zamanda ölüm düşüncesiyle de yüzleşmesi ve bu gerçekliği varoluşunun tamamlanmasında en önemli bir unsur olarak kabul etmesi gerekmektedir.

Cahit Sıtkı Tarancı da tüm sanatkârlar gibi, dünyada bulunuyor olduğunu fark etmiş ve çok erken yaşlarda bu fark edişin vermiş olduğu bilinçlilikle hayatı üzerine anlam arayışlarına girmiştir. Özellikle ölüm düşüncesi üzerine geliştirmiş olduğu zihinsel ayıklık şairi “herkes” gibi düşünmekten alıkoymuştur. Şiirlerinde ve “Evi”ne, “Nihal”e, “Ziya”ya yazmış olduğu mektuplarda Tarancı’nın bu düşüncelerinin nerelere uzandığını görmek mümkündür...

Yorumlar