(...)

Kaleme almış olduğu şiirleriyle sadece kendinin değil bizlerin de memleketiyle olan bağını sorgulamasına imkân veren böylelikle varoluşumuza ilişkin 'dirlik alanları'na yönelerek kendi gerçekliğimizle yüzleşmemize sağlayan sanatkârlardan biri de Cahit Külebi'dir (1917-1997). Mehmet Kaplan'ın da ifade ettiği gibi "Külebi, Anadolu'ya Anadolu insanına, diline, sesine, türküsüne, kaderine, sevincine ve ıstırabına bir yaprağın ağaca bağlılığı gibi ince damarlarla bağlıdır. Külebi'den önce ve sonra Anadolu'dan bahseden pek çok şiir yazılmıştır. Fakat onların hiçbirinde Külebi'nin şiirlerindeki toprak, insan, kültür ve ruh bağlantısı yoktur. Külebi'nin bütün şiirlerine Anadolu sinmiştir. Burada asla bir gösteriş, bir ideoloji bahis konusu değildir" (Kaplan 1998: 277).

Şiiri "kendisini anlatmak" olarak gören şair, "insana ait bütün davranışların, dürtülerin şiirde yansıtılabileceğine" (Uyguner; Sanlı 1982: 8) inanmaktadır. Şiirlerinde Anadolu coğrafyasında yankılanan sesine kimi zaman sevdalarını kimi zaman gurbetlerini; kimi zaman zedelenmişliklerini kimi zaman da umutlarını katarak çoğaltan Cahit Külebi, doğup büyüdüğü toprakları hayatının hiçbir döneminde unutmaz. Henüz yirmili yaşlarda "Adamın Biri"yken (Külebi 2009: 58) yazdığı ve insanî kırgınlıkları yaşayıp hüznün ve yalnızlığın girdabını şiirleştirdiği ilk metinlerinden itibaren büyük kentlerin açmazlarından, bedenen olmasa da ruhen bağlı kaldığı "memleket"ine has duygu değerlerini anarak kurtulmaya çalışır...